Step Forward - III

Obudziła się około dziesiątej. Otworzyła swoje zaspane oczy i popatrzyła nimi na kopertę z pieniędzmi. *Po co mi to zostawiłaś?Co mam z tym zrobić? A do tego ten dziwny sen...nie wystarczy Ci to, że mnie zostawiłaś?*

W śnie babcia podeszła do nastolatki i wypowiedziała kilka zdań "Pamiętaj co mi obiecałaś,masz spełniać swoje marzenia!" albo "Zawsze będę Cię chronić ale pamiętaj musisz radzić sobie sama. Jesteś wspaniałą dziewczyną i wiem że osiągniesz to o czym od zawsze marzysz."Risa pomyślała przez chwile,włączyła telewizor. Właśnie leciała zapowiedź dzisiejszych wiadomości.

"Nasi ulubieni chłopcy właśnie wyjawili nam informacje na temat ich trasy koncertowej po całej Azji i nie tylko. Ich pierwszym celem, jest Japonia! Znamy ich miejsce pobytu i inne informacje dotyczące tej siódemki lśniących niczym gwiazdy idoli!. Dodam na koniec że hotel w którym mają się zatrzymać na te kilka dni,jest największym w całym Tokyo. To oznacza że wasi ulubieńcy będą w dobrych rękach a wszystkie IGOT7 nie muszą się o nic martwić! Żegnam was cieplutko i zapraszam do obejrzenia naszych wieczornych wiadomości!"

. Miała trudny wybór. Mogła zostać tu w domu ewentualnie spełnić swoje marzenia i pojechać do Japonii aby wspierać jej ulubiony zespół. *Ja już sama nie wiem co mam zrobić. Babcia oczekuje ode mnie tego, że spełnię swoje marzenia a więc tak zrobię*. Dziewczyna chwyciła szybko płaszcz i buty, następnie szybko pobiegła do biblioteki miejskie. Śnieg lekko prószył na jej bladą twarz. Dziewczyna mimo tego że się śpieszyła, tak szybko do swojego celu nie dotarła bo była na miejscu dopiero po 30 minutach. Wbiegła zmęczona i podeszła do bibliotekarki

-Annyeonghaseyo. -Ukłoniła się w stronę starszej kobiety- Czy mogłabym skorzystać z komputera?

-Oczywiście. - Z uśmiechem na twarzy odparła - Komputer numer 7 jest wolny.

-Dziękuję.-Z uśmiechem podziękowała kobiecie.

Risa właśnie w tym momencie zdecydowała się na coś szalonego a mianowicie na podróż do Japonii. Sprawdziła cenę biletu. Były tanie więc od razu kupiła bilet w jedną stronę. Lot miała w sobotę o godzinie 15.30 czyli jutro. Dziś musiała wszystko przygotować i się spakować. Uradowana wybiegła jedynie mówiąc krótkie "Dziękuje!". Szybko wstąpiła do sklepu i kupiła nowe ciuchy na wylot następnie dokupiła przydatne i najbardziej potrzebne rzeczy typu: Nowy telefon komórkowy,walizkę czy też aparat.

Gdy doszła do domu od razu wykąpała się a następnie ugotowała pyszne Ramen. Spakowała swoją walizkę pod wieczór, a w domu wszytko okryła prześcieradłami i folią aby się nie zakurzyło przez ten czasu.

-Będę tęsknić.-Wyszeptała..Zanim Risa się zorientowała była już 23.30 długo zajęło jej to wszystko. Już jutro wylot. Wpełzała pod kołdrę, po woli zamknęła swoje powieki a po pięciu minutach już była w krainie w której zawsze była szczęśliwa.

Nastolatka obudziła się o 10.00 na dźwięk budzika, szybko poderwała się z łóżka. *Jak tu zimno* Podeszła owinięta w koc do kuchni aby mogła rozpalić w piecyku. Włożyła drewno i kartkę od gazety a następnie je podpaliła zapałkami

-Ał! aish!...-Mówiła z bólem

Oparzyła się. Zazwyczaj jej babcia zajmowała się takimi rzeczami. Risa mieszkała w tym domu praktycznie od dzieciństwa, jednak mimo tego nigdy nie zajmowała się rozpalaniem w piecu. Jedną z przyczyn była jej fobia. Strach przed ogniem. Kiedyś gdy bawiła się ze znajomymi w domku na drzewie, jeden z chłopaków wywołał pożar. Wszyscy prócz niej zeszli na dół i uciekli, ona została sama. Wylądowała w szpitalu, na szczęście nie stało się nic tak bardzo strasznego... jednak wciąż na jej dłoni można zobaczyć dosyć sporą bliznę z tamtych dni.

Powoli zabrała się za szykowanie śniadania. Zjadła zwykły ryż z kimchi i powoli udała się do łazienki. Wzięła ciepły prysznic i umyła swoje ciemne włosy. Następnie przemyła swoje śnieżne zęby i ubrała się w dżinsy i bluzkę w żółte paski. Uczesała swoje włosy w wysoką kitkę i pobiegła do salonu. Spojrzała na zegarek 13.47 jeszcze 40 minut zostało do wyjazdu na lotnisko. Dokładnie sprawdziła walizki które wczoraj spakowała. Zgasiła ogień który wcześniej rozpaliła i poszła jeszcze rozejrzeć się po pokojach, głównie po to, aby zapamiętać ten dom taki jaki jest.P ostanowiła jeszcze przeglądnąć zdjęcia które dostała od babci, jej uwagę przykuło zdjęcie matki z jakąś kobietą która była identyczna , odwróciła je aby spojrzeć na napis "Moje kochane córeczki" *Co? To mama miała siostrę?!* Risa zdziwiła się strasznie, nigdy nie wiedziała o tym. Zawsze jej babcia powtarzała, że miała jedno dziecko, jej matkę. Właśnie z tego powodu pozwoliła sobie zaglądnąć do papierów Babci. Sprawdzała wszystko aż trafiła na akt urodzenia

"Hana Su-Urodzona 23.5.1880 roku w Korei w Seoul Siostra SuYou"

Risa nawet nie zauważyła że wybija godzina 14.30. Pod dom podjechała taksówka. Zabrała szybko walizkę i wybiegła z domu zamykając drzwi na klucz wyszeptała jedno krótkie słowo, "Wrócę" a następnie pobiegła do samochodu.

Droga mijała jej normalnie oprócz tego że łzy leciały jej po policzku ale nie tylko z powodu że opuszcza swój rodzinny dom ale też dlatego że robi to dla siebie i dla Babci którą kocha i która nadal patrzy na nią i jej pomaga ale tam,tam w niebie. Otarła łzy i uśmiechnęła się. Popatrzyła na telefon 15.00 ...jeszcze 30 minut. Byli już blisko lotniska, co powodowało dziwne uczucie, coś w stylu motylków w brzuchu... Podziwiała widoki które zdobiły tą miejscowość, włączyła sobie muzykę na mp3 właśnie leciało Jimin- Stand Up. Słysząc słowa danej piosenki szybko zmieniła ją na inną czyli "GOT7-Follow Me". Po chwili znalazła się na lotnisku. Jeszcze nigdy nie leciała samolotem więc odrobinę się bała, ale nie miała czego. To był kolejny krok, w stronę jej nowego życia. Podziękowała kierowcy i wręczyła pieniądze, zabrała swoje walizki i poszła w stronę kasy biletowej. Wręczono jej wcześniej zamówiony bilet. Ucieszyła się i uradowana usiadła na krześle obok swojego pasu lotu. Musiała czekać 20 minut ale to jej nie przeszkadzało. Hotel także miała już zamówiony przez internet więc nie miała na głowie żadnych ważnych spraw. Słuchała piosenek które jak dla niej kończyły się bardzo szybko. Przed lotem skorzystała z toalety, poprawiła swoją fryzurę,przemyła twarz i pobiegła na odprawę.

W samolocie nie było za dużo miejsca więc usiadła obok wysokiego i chudego mężczyzny. Nie odzywała się ani jednym słowem tak samo jak osoba obok, milczeli. Przed startem dziewczyna strasznie się denerwowała ale dała sobie jakoś radę. Włożyła słuchawki do uszu i zaczęła słuchać muzyki. Po chwili ktoś szturchnął ja w ramie.

-Przepraszam. Czy to jest GOT7?-Zapytał mężczyzna szeptem -Chodzi mi o tą piosenkę...

-Ymm...ye. -Odpowiedziała troszkę zdziwiona pytaniem.- Chciałby pan też trochę posłuchać?

-Ymm..oczywiście.-Przytaknął, wciąż nie ukazując swojej twarzy.

Nastolatka dała jedna słuchawkę osobie obok i włączyła wszystkie piosenki po kolei zaczynając od "Girls Girls Girls". Słuchał piosenek co chwilę słodko śmiejąc się ewentualnie mówiąc "Ee! Mark powinien mieć więcej partii!". Risa zgodziła się z jego opinią, właśnie tak zaczęła się ich rozmowa na temat całego zespołu. Wywnioskowała, że jej nowo poznany znajomy najbardziej lubi najstarszego członka zespołu, tak samo jak i ona.

Lot wreszcie dobiegł końca. Risa uradowana zabrała bagaże i ruszyła w stronę drzwi. Uśmiech na jej twarzy był ogromny. Nastolatka wciąż myślała o jednym, mijając w samolocie te wszystkie piękne widoki przed oczami miała ICH całe GOT7, myślami była daleko od rzeczywistości a w głowie było tylko jedno pragnienie "Pojawić się tam!". Powoli wspominała chwile którymi radowała się razem z zespołem a mianowicie chodziło jej o ich wyniki i sukcesy, wspierała ich ,mimo iż oni nie wiedzą o jej istnieniu, oni wpoili radość do jej szarego życia bo gdyby nie to że ma ich teraz to na pewno chciała by być w niebie. Łza spłynęła po jej policzku na samą myśl o tym wszystkim co ją spotkało. Miała ona 13 lat gdy jej życie ponownie nabrało barw. Ona nie potrafiła znieść informacji o niepowodzeniu idoli, kochała ich straszliwie. Teraz marzenia zwykłej dziewczyny spełniają się krok po kroku ale ona nie wie że zajdą one za daleko i wtedy jej życie zamieni się w koszmar , ona nie jest gotowa aby się przekonać że lepiej było by dla niej pozostać tam w Seoul, mieście które kochała z całego serca.

Risa powędrowała w stronę hotelu, szła na pieszo gdyż budynek znajdował się niedaleko lotniska. Po drodze podziwiała te widoki i dekoracje które zdobiły praktycznie wszystkie ogródki i sklepy, tu było tak inaczej niż tam skąd pochodziła. Kolorowe światełka witały ją wesoło w nowym otoczeniu a różne figurki uśmiechały się do niej wesoło. Dziś po raz kolejny na jej bladej twarzy pojawił się uśmieszek na którym po chwili zjawiła się jedna słona łza. Nastolatk niegdyś była wesoła i pomocna tak jak jest teraz ale od tamtego dnia wszystko się zmieniło.

Kilka lat wcześniej

-Babciu! Babciu! Zobacz złapałam motylka teraz tylko go posadzę na kwiatku aby mógł zebrać słodki~ nektar. Ładny motylek?-Pytała promiennie siedmiolatka

-Śliczny wnusiu. Jak wróci mamusia to jej pokażesz. Dobrze? Idź się bawić.-Mówiła ucieszona staruszka

Dziewczynka wykonała dokładne polecenia babuni i pobiegła na ogródek. Bawiła się wśród kwiatów i wypuszczała motylka który mimo to do niej wracał tak jakby mówił "Nie zostawię cię w tej trudnej chwili Risa". Mała nie wiedziała co ją czeka, a raczej co właśnie się stało. Biegła do babci która właśnie odkładała telefon po czym opadła na ziemię i zaczęła patrzeć przed Siebie. Uśmiech zniknął z jej twarzy. Dziewczynka pobiegła do swej ukochanej babci i zapytała co się stało

-Twoi rodzice...oni..oni nie żyją -Jej głos zaczął drżeć.- Chcieli zdążyć przed twoimi jutrzejszymi urodzinami ale...nie udało im się...oni... nie żyją. -Kobieta zaczęła płakać, najbardziej było jej szkoda tej małej istotki która jeszcze nie była gotowa na to, aby zostać bez swoich rodziców na tym strasznym, szarym świecie.

siedmiolatka nie mogła pohamować łez, spadały one jedna za drugą. Płakała cały czas. Jej rodzice właśnie wracali z Japonii ale nie dojechali, nie dojechali na jej 7 urodziny. To był dla niej wielki szok ona miała zaledwie siedem lat a jej życie legło w gruzach...

W tym czasie

Gdyby rodzice mogli by być teraz z nią i mogli by ją wspierać była by zadowolona, ale niestety oni są w lepszym miejscu niż ten świat... Dziewczyna ciągnęła swoje bagaże po dużych schodach aby dojść na górę. Teraz od "Szczęścia" dzielił ją tylko jeden krok. Powoli podbiegła pod duże drzwi które otworzył jej wysoki i schludnie ubrany mężczyzna. Hol był piękny a na środku wisiał wielki, kryształowy żyrandol który lśnił pod blaskiem światła. Risa była zaskoczona widokiem tego miejsca bo jeszcze nigdy nie była w hotelu a tym bardziej w takim drogim i luksusowym. Powolnym krokiem zbliżyła się do recepcji.

-Kon'nichiwa! Zamówiłam pokój przez internet dwa dni temu. Nazywam się Risa Kim-Mówiła spokojnie nastolatka

-Kon'nichiwa!Już sprawdzam. Hym... Hai!Pani pokój to ten z numerem 303.-Recepsjonistka wręczyła kluczyk .-Proszę iść na w prost, tam ktoś panią zaprowadzi do pani apartamentu.

-Dziękuję!- Uśmiechnęła się do kobiety promiennie -Do zobaczenia.

Risa skorzystała z windy i po chwili już znalazła się na 4 piętrze. Powoli przechodziła obojętnie obok wszystkich pokoi ale w końcu zatrzymała się przy jednym, zaczęła uważnie przysłuchiwać się rozmowie, która była w jej ojczystym języku.

-Nie damy rady! Jesteśmy już inni niż kiedyś, mam tego dosyć... jest za trudno! Musimy odwołać trasę, zajmie to prawie cały rok! Tym bardziej, jeśli zauważą że jest coś nie tak... Potem będą krążyć o nas plotki! Musimy się wycofać! Jestem liderem i wiem co mówię w końcu nie bez powodu nim jestem. Tak? Musimy porozmawiać z menadżerem... kto się ze mną zgadza?-Przemawiał najstarszy

Po chwili chłopacy usłyszeli ciche łkanie, podeszli do drzwi i delikatnie otworzyli je. Nikogo tam nie było, jedynie kartka papieru.

"Daliście mi nowe życie a teraz je zabieracie? Proszę! Dacie rade. Proszę was! Proszę!"

Chłopcy spojrzeli tylko po sobie i kartkę zgnietli po czym Jackson jednym ruchem ręki spowodował że wylądowała ona w koszu.

"Tak cel za 10 punktów!" krzyczał

*Po tym wszystkim oni chcą zrezygnować?! Dlaczego! Wtedy to już w ogóle moje życie nie będzie mieć sensu!* Zamartwiała się nastolatka. Ona kochała ich a straciła już i tak wiele, teraz starci już całą resztę która jej pozostała. Tak ona nie była normalną fanką ale też nie fanką psychopatką. Jej biasem był Mark, kochała go ale on nawet nie wie że ona istnieje. Yugyeom, on też jest w jej głowie i to praktycznie tak samo jak najstarszy. Chciała im pomóc i pokazać że oni dla niej i innych fanów coś znaczą ale niestety nie wiedziała jak, była tylko jedną z milionów fanek i nie da rady pokazać im tego wszystkiego. Ona ich kocha i nie chce ich stracić!

Powolnym ruchem dłoni otworzyła drzwi do swojego pokoju który znajdował się praktycznie obok pokoju GOT7 gdyż dzielił ich tylko pokój o numerze 302.Położyła walizkę w kąt pokoju i poszła wziąć prysznic. Nastolatka rozebrała się a swój strój położyła na półce po czym odkręciła kurek z ciepłą wodą i powoli weszła do wanny. Krople leciały szybko i mieszały się z jej łzami, płakała, płakała dlatego że stwierdziła, że nie potrzebnie tu przyjechała. Po tych krótkich przemyśleniach, wpadła na coś głupiego... coś niemożliwego. Postanowiła ich "nawrócić". Letnia woda przestała lecieć na jej zgrabne i chude ciało. Risa otuliła się ręcznikiem i pobiegła do walizki po ciuchy, wybrała jasną kremową bluzkę i czarne rurki które bardzo idealnie były zgrane z resztą stroju. Ubrana stała przed lustrem i wpatrywała się w swoje odbicie myśląc o tym co ma zrobić dalej. Wyciągnęła ciasteczka które przywiozła z Korei a następnie na białej kartce napisała "Chcę wam podziękować za wszystko" i przyczepiła do opakowania. Wybiegła z pokoju i szybkim krokiem zmierzała w stronę drzwi od pokoju 301. Położyła przekąskę na wycieraczce po czym zapukała i schowała się. Nastolatka patrzyła z ukrycia jak lider zabiera prezent z pod drzwi. Bez jakichkolwiek emocji, wróciła do Siebie. Nie miała pomysłu co robić dalej. Po krótkim namyśle zdecydowała się iść na spacer po pięknej Japonii. Nałożyła kremowe buty na obcasie i chwyciła płaszcz. Była zima więc było chłodno i wiał wiatr.

Na zewnątrz było cudownie! Patrzyła jak małe dzieci lepią bałwany albo bawią się śnieżkami. Ucieszyły ją te wszystkie widoki i cieszyła się także że mają oni rodziców i w każdej chwili mogą przytulić się do mamy czy pobawić się z tatą. Dla niej nie liczyło się głównie jej szczęście lecz szczęście innych. Było około 19 i robiło się już ciemno, powoli nastolatkę ogarnął strach. Była w jakieś uliczce i nie wiedziała co się dzieje. Dzieci już ucichły a na ich miejscu zjawili się jacyś nastolatkowie. Próbowała nie zwracać na ich uwagi, oraz jak najszybciej odejść najdalej jak się dało od nich. Miała złe przeczucie do tej całej sytuacji. Była w "ciemnej uliczce" więc była bez wyjścia. Zauważyli ją i od razu postanowili podejść bliżej. Zauważyła że jest ich trzech jeden brunet jeden blondyn i jeden szatyn. Zamknęła oczy, jakby myślała że jak je otworzy to znajdzie się obok mamy która czyta książkę tak jak zawsze było w jej dzieciństwie. Niestety to nic nie dało po chwili usłyszała ich szepty, znała japoński tak samo jak angielski więc ich dobrze rozumiała.

-No no! Co tu robi takie niewiniątko. Ej.. chłopaki a może się troszkę zabawimy?!-Jeden z nich odezwał się pierwszy.- Nie wygląda na Japonkę... Koreanka może?

-Hmm niezły pomysł. Nie ruszaj się dziecinko a nic cię nie zaboli. -Dodał kolejny ze śmiechem – Do you understand me?

Złapali ją za ręce po czym związali jakimś starym sznurem, bała się straszliwie ale nie wiedziała jak może wezwać pomoc, łzy leciały jej po różowych policzkach. Najwyższy zaczął powoli zdejmować jej płaszcz oddając przy tym pocałunki na jej szyi. Wyrywała się ale to ich bardziej denerwowało. Po chwili chłopaki uciekli i zostawili ją samą i zmarzniętą. Nie wiedziała co się dzieje, jej powieki szybko opadły na dół, widziała przed sobą tylko ciemność... zemdlała

[Tym razem rozdział jest dłuższy, połączyłam dwa rozdziały w jeden, więc mam nadzieję, że wam odpowiada taka długość! Mam nadzieję że wam się spodoba! Prosiłabym o waszą szczerą opinię! ]